Tag: Tbilisi

A second day in Armenia and a second encounter with the police (we didn’t like the red light and we just ignored its mere existence). The cop is so nice to be bribed with … 4 US dollars.

We make a tour of monasteries, ending up in Saghmosavank (a church picturesquely set on a cliff of small canyon; be sure to check out the little chapel – breathtaking), where we put up a camp. In a few moments a bunch of local kids approaches. Friendly as they are they are not really helpful with organizing our place. The good solution is to invite them all to play football together – I take up this mission while the others get ready for the night.

And the night was stormy and windy – only the kind presence of Patricia prevented our tents from flying away.

***

Drugi dzień w Armenii to drugi kontakt z policją (nie spodobało się nam czerwone światło i po prostu je zignorowaliśmy). Tym razem trafiamy na miłego pana, który daje się przekupić sumą … 4 dolarów!

Zaliczamy tournee po monastyrach, kończąc je w Saghmosavank (kościół malowniczo ulokowany na zboczu wąwozu; wewnątrz polecam zwłaszcza boczną kapliczkę, która robi piorunjące wrażenie – kto tam wszedł, ten wie:), gdzie rozbijamy obozowisko. Po paru chwilach dopada do nas chmara dzieciaków z wioski. Roześmiana grupka dostarcza nam z początku sporo radości, ale na dłuższą metę uniemożliwiają nam zorganizowanie się przed zapadnięciem zmroku. W ramach odciążania ekipy (i dla własnej przyjemności) pokopałem z chłopakami piłkę – w ciekawych okoliczonościach, bo pod samym kościołem.

A noc była arcywietrzna i tylko osłonięcie nas przez Patrycję uratowało nasze namioty przed odlotem w nieznane…

Equipped with ultraexpensive Azerbaijani visas (obtained in one day via travel agency recommended by the embassy) we head for Armenia. Our new and fresh visas get decorated with Armenian border officer’s stamp – a way of manifesting hostility towards Azerbaijan. Let’s hope this will not make our trip complicated later on…

As for complications… Though entering Armenia is easy and cheap (9 euros, visa obtained at the border) we get quite a nasty surprise: you have to pay a lot of money for bringing your own vehicle in the country. They tell us that this is a road and environment tax – a funny thing to say in a country where roads consist mostly of holes and nobody cares about the environment…

Flashforward through a litany of curses and we’re already rolling along the curvy roads leading to Yerevan; we run so fast that we have to experience close encounters with local police. However, Bartek is a pro and he gets away from paying anything this time.

We simply had to stop in Ala verdi – this town will astonish you, trust me… With the immense capacity of the man to destroy natural landscape and to cover it up with industrial monsters and grey blocks of flats.

Poor Patricia is gasping when climbing on top of nearby mountain… When we get there we see the industrial-rocky landscape that leaves you puzzled. This view before our eyes (and 70% chacha in our bellies) we fall asleep.

***

Wyposażeni w arcydrogie wizy azerskie (zdobyte w ciągu jednego dnia za pośrednictwem agencji turystycznej poleconej przez ambasadę) ruszamy do Armenii. Na granicy nasze świeże i pachnące wizy zostają upstrzone pieczątkami celników ormiańskich, co jest jednym ze sposobów manifestowania ichniej niechęci wobec Azerbejdżanu. Oby nam to nie skomplikowało ciągu dalszego wyprawy…

A propos komplikacji – choć wjazd do Armenii jest tani i prosty w obsłudze (wiza za 9 euro uzyskiwana na granicy), spotyka nas, a zwłaszcza Bartka niemiłe zaskoczenie: otóż wjazd i wyjazd wszelkich aut jest słono płatny i nie ma możliwości wykpienia się. Dziwny to podatek na rzecz ekologii i dróg – w kraju, w którym jedno nie istnieje a drugie jest nieprzyzwoicie podziurawione.

Kilkanaście, może kilkadziesiąt przekleństw później już zasuwamy po krętych dróżkach prowadzących ku Erewaniowi – pędzimy na tyle szybko, że zaliczamy bliskie spotkanie z lokalną policją. Tym razem wystarcza urok osobisty Bartka i znów prujemy wprost przed siebie.

Musimy się jednak zatrzymać w Ala verdi – widok miasteczka nie tyle nas zafascynował, ile wypełnił trwogą i zdumieniem nad niczym nieograniczoną zdolnością człowieka do psucia pięknego krajobrazu industrialnymi potworami i szarymi blokowiskami (z tym, że blokowiska ormiańskie budowane są zawsze z kamienia).

Patrycja, postękując, wspina się na pobliską górką, z której widok na industrialno-skalny pejzaż wprowadza spory zamęt do głów zaskoczonych turystów. Z tym widokiem przed oczami zasypiamy, pokrzepieni 70-procentową ormiańską czaczą.

The last spot during our Mtscheta tour – Djuari, overlooking the town set at the foot of picturesque hills… And we’re off to Tbilisi where we are glad to find a real tourist information centre with English spoken. Oh goodie! After asking all possible questions we check in two different hostels – Bartek chooses the comfort (Rover hostel), we head for Green Stairs hostel – nice and quaint place to stay when you’re on tight budget.

I spend my days in Tbilisi continuing the photo competition with Magdalena nad my evenings are full of Georgian kebab and chachapuri.

We wave Chris (who became Krzysiek in the meantime) goodbye as he hops on the bus to Turkey (our friend arrives late but the Turks are kind enough to wait).

We lose Chris but we Gain Ewa and Staszek, two students in fine arts.

***

Ostatni punkt do odhaczenia w Mtschecie – Dżwari, a tam widok na panoramę Mtschety i gruziński ślub… I już prujemy do Tbilisi, gdzie po raz pierwszy od dłuższego czasu mamy przyjemność spotkać się z mówiącą po angielsku informacją turystyczną. Po zasięgnięciu języka rozlokowujemy się po hostelach – Bartek wybiera wersję komfortową, reszta wycieczki kwateruje się na tarasie hostelu Green Stairs – bardzo sympatyczne miejsce, choć bez szczególnych wzruszeń estetycznych.

Czas spędzony w Tbilisi przeznaczam na zawody fotograficzne z Magdaleną za dnia i na uzupełnianie bloga wieczorem, co jakiś czas urozmaicając w/w zajęcia gruzińskim kebabem tudzież tzw. sosiską czyli bułą z parówką.

W Tbilisi żegnamy się z Chrisem, który w międzyczasie stał się Krzyśkiem i poznał dużo użytecznych, acz nieprzyzwoitych słów w jakże trudnym języku polskim. Na sam koniec Krzysztof spóźnia się na autobus zmierzający do Turcji (całe szczęście mili Turkowie postanowili nań poczekać).

Strata Chrisa, choć bolesna, zostaje nam wynagrodzona sympatyczną polską parką – Ewą i Staszkiem, studentami różnych sztuk pięknych

Heavy rain during the night made us leave the place late – we had to dry our tents…

The weirdest museum in the world is to be found in Gori. An impressive palace in city centre hosts an exhibition documenting and glorifying the most famous Georgian person in whole history – Joseph Vissarionowich Stalin. And let there never be anyone to break his record in genocide achievements… We don’t bother to pay the entrance, seeing the place from a distance is quite enough for us. We only have a look at the luxury train coach used by Stalin and the house where he was born – transported and built into the square in front of the museum. Shockingly tu us, the cult of the Great Leader still exists in Gori and the locals always propose a toast to his memory…

We trade surreal Gori for spiritual Mtscheta. We start with Samtavro monastery where a service is being held. Quiet angel chants fill the interior… This is where we start a sort of a photo competition – we get carried away a little and we end up being thrown out of the church.

Sveti Cchoveli is a monastery that impresses us with its dimentsions… We also get to see the ceremony of baptism and confession (the confession is held in an almost chat-like form).

We won’t make it to the third monastery today – we have to put up our tents next to the river before it gets dark.

***

Nocna ulewa nieco opóźnia nasz wymarsz – musimy poświęcić dłuższą chwilę na wysuszenie namiotów…

Najdziwaczniejsze muzeum świata mieści się w Gori. Okazały pałac w centrum miasta wypełnia ekspozycja ku czci najbardziej znanego Gruzina w historii świata – Józefa Wissarionowicza Stalina. I oby żaden Gruzin (ani nie-Gruzin) nie prześcignął go w jego niebywałych osiągnięciach ludobójczych… Wstęp płatny, choć nawet gdyby był darmowy ciężko byłoby nam się zmusić do wejścia. Ograniczamy się do zerknięcia przez szybę do wnętrza prywatnego luks-wagonu Stalina i krótkiego obchodu domu, w którym Stalin się urodził, przeniesionego w całości na plac przed muzeum i obudowanego kolumnadą i zadaszeniem z jaśniejącą gwiazdą pięcioramienną… Obrzydliwy dla nas, kult Wielkiego Wodza wciąż panoszy się wśród Gruzinów z Gori, wznoszących zań toast na każdej imprezie…

Po surrealnym Gori wybieramy się do uduchowionej Mtschety. Na pierwszy ogień idzie monastyr Samtavro, w który właśnie odbywa się msza. Cichutkie anielskie śpiewy wypełniają przestrzeń kościoła, autentycznie chwytając wchodzących za serce… Tu właśnie rozpoczynamy wewnątrzwycieczkowe zawody fotograficzne (z wyłączeniem Chrisa, któremu zapchała się pamięć w telefonie komórkowym), co skutkuje wyrzuceniem nas ze świątyni przez zniecierpliwione zakonnice.

Kolejny monastyr – Sveti Cchoveli – imponuje rozmiarami, a ponadto udaje się nam podejrzeć chrzest a także spowiedź, która odbywa się niemal publicznie, w formie luźnej rozmowy (tak to przynajmniej wygląda z boku).

Na trzeci monastyr brak dziś czasu – przechodzimy do noclegu nad rzeką, regenerując się 12-procentowym piwem o dźwięcznej nazwie Karva.