Tag: rower

Riding along the coast from Primorsko felt nice – no more big hotel complexes, supermarkets and big esplanades blocking the view of the seaside… Kiten and Tsarevo were very human-scale and quaint. It seemed that nobody cleaned up the beach since the last season, though.
After the relaxing first stages I had to put myself back together to face some tough climbing – the hilly turns seemed endless… I finally got to Malko Tarnovo, a little town close to Turkish border. There is only one hotel around – nicely refurnished a couple of years ago using EU money; the only thing they forgot when doing renovation was putting up a “hotel” sign – this made me waste some time wandering around…

***

Jazda od Primorska przez Kiten i do Tsareva była bardzo przyjemna – stosunkowo niewiele tu hotelisk przesłaniających widok morza, wciąż brak turystów. A same miasteczka – sympatyczne, o proporcjach chciałoby się rzec “ludzkich”. Niestety, okoliczne plaże nie były chyba sprzątane od poprzedniego sezonu…
Po pierwszej części trasy, która nieco uśpiła moją czujność, zaczęły się schody… Droga zaczęła się wić pod górę, stromym serpentynom nie było końca… Wieczorem dotarłem do miejscowości przygranicznej Malko Tarnovo. Dla ułatwienia dodam, że jest tu tylko jeden hotel – świeżo odnowiony za pieniądze z Unii Europejskiej. Zapomniano wszak o jednym szczególe – szyldzie z rozwiewającym wątpliwości napisem “hotel”:)

On my way to Primorsko I made a stop in a wild beach just before Sozopol. The weather was fine but seemingly I was the only one to notice it. I had all the sand and sea just for myself.
After a little nap I entered Sozopol, a little town divided into two parts: the new Sozopol with all the new hotels one on top of the other and the old fishermen village part, the main tourist attraction around.
I had a pleasant walk through narrow cobbled streets, looking up to facades of traditional wooden houses that had been nicely restored. The whole tourist area is not big – an hour or so was just enough to get the feeling of that place.

With the Black Sea to my left I passed some impressive marshes to my right – this is where the Ropotamo river nature reserve starts. And it is said to be a fascinating place for ornithologists. Regular tourists can try boat cruises along the river.

After arriving in Primorsko I started asking all the passers-by for a cheap kvartira and I got quite a comfortable place for low price – being the only tourist around I was in a favourable position to negotiate…

***

W drodze do Primorska urządziłem sobie popas na dzikiej plaży tuż przed Sozopolem. Pogoda była całkiem odpowiednia do plażowania, o dziwo miejscowi jak by nie byli zorientowani, zatem miałem całą plażę dla siebie…
Po krótkiej drzemce ruszyłem w dalszą drogę i zajechałem do Sozopola – niewielkiego miasteczka podzielonego na dwie części – Nowy Sozopol, zawalony coraz to nowszymi hotelami i hotelikami oraz miasteczko rybackie, stanowiące główną atrakcję turystyczną.
Wąskie uliczki, stara drewniana architektura i sklepiki pamiątkarskie – tak w skrócie prezentuje się zabytkowa część miasta. Na jej zwiedzenie wystarczyła mi godzinka.

Po wyjeździe z Sozopolu czekała na mnie przyjemna niespodzianka w postaci rezerwatu Ropotamo – droga, którą jechałem, przez pewien czas prowadziła wzdłuż rzeki o tej samej nazwie. Kumkanie żab i świergolenie przeróżnego ptactwa (rezererwat ponoć stanowi istny raj dla ornitologów) miało zdecydowanie pozytywny wpływ na mój nastrój:)

Po dotarciu do Primorska zaczłąem rozpytywać napotkane osoby o tanią kvartirę i po paru chwilach udało mi się znaleźć bardzo wygodny pokój za małe pieniądze – będąc pierwszym turystą w tym sezonie miałem w ręku mocną kartę przetargową w negocjacjach cenowych…

When you ride your bike to Burgas at some point you might be surprised with signs telling you that cycling is not allowed on that route anymore, without giving you any alternative proposition. It is up to you what you will do but I decided to cycle anyway (fast!) and hope there will be no police cars on the way to stop me.
Burgas was a nice surprise, especially after seeing a big smog cloud hanging over the city… When you get into that cloud, you don’t mind it anymore and you start appreciating the walkable city centre and the immense park with all those fascinating sculptures around and people selling their everything in the alleys…

***

Niemiłym zaskoczeniem na drodze do Burgas są znaki zakazu ruchu rowerów – znaki, które postanowiłem zlekceważyć, przyspieszyłem tylko trochę, żeby mieć ten odcinek jak najszybciej za sobą i tylko miałem nadzieję, że nie natknę się na policję…
Burgas zaskoczyło mnie natomiast pozytywnie – po dojrzeniu z oddali wielkiej chmury smogu wiszącej nad miastem nie spodziewałem się niczego dobrego… A tu proszę: sympatyczny deptak, zadbane uliczki i ogromny park zapełniony intrygującymi rzeźbami oraz przekupniami handlującymi czym się da…

For most of this part I had to fight the cold wind coming from the Black Sea. I arrived in Byala with a light cold but a warm shower got me back in shape in no time at all:)
I lodged in a cheap hotel – I was the first and unexpected guest this season. I was greeted with tea and cookies and obtained a room on top floor, with the best view on this future tourist-crowded town…

***

Przez większą część trasy walczyłem z chłodnym wiatrem wiejącym od Morza Czarnego. Dotarłem do Byalej lekko przeziębiony, ale gorący prysznic zaraz postawił mnie na nogi.
Przenocowałem w tanim hotelu – byłem pierwszym, niespodziewanym gościem w tym sezonie. Podjęto mnie herbatą i ciastkami oraz zakwaterowano w pokoju z najlepszym widokiem na Byalą – miasteczko aspirujące do miana kurortu.

It was easy and short (and flat) this time… I got to Varna early enough to spend half a day greeting the Black Sea. It was not hot enough to sunbathe yet so the beach was almost empty. Which also meant that there were no crowds to hide the ugly soc-real architectural complex that dominated the coast. Some attempts are being made to make it look acceptable but to no big result so far… One curious thing about Varna (and other Bulgaria seaside resorts) was that you could find an espresso machine virtually everywhere – good thing if you are addicted…
I was hosted by Neda and Mimo with whom I made a little tour in search for “raw material” for moussaka. And believe me, it was worth it. And chatting with them felt great – I hope to see you again soon, guys!

***

Krótko, łatwo i płasko…Do Varny dotarłem na tyle wcześnie,m że mogłem poświęcić ładnych parę godzin na zwiedzanie. Skoncentrowałem się na plaży i powitaniu Morza Czarnego. Temperatura nie była dość wysoka, żeby się opalać, w związku z czym nie zaobserwowałem tłumów. Zaobserowałem za to ohydną socrealistyczną architekturę zaśmiecającą nabrzeże. Obecnie prowadzone są próby zagospodarowania rozpadających się betonowych kloców, ale rezultaty są na razie mizerne… Ciekawostką, która dotyczy nie tylko Varny, ale i innych nadmorskich miejscowości, jest wszechobecność automatów z kawą – są praktycznie wszędzie, co z pewnością pomaga pielęgnować nałóg:)
Ugościli mnie Neda i Mimo, bardzo miła parka, z którą przez dłuższy czas prowadziliśmy poszukiwania półproduktów niezbędnych do stworzenia moussaki. Warto było – nie tylko ze względu na przpeyszny efekt końcowy, ale także z tego powodu, iż przy okazji naszego zwiadu przy jednej ze sklepowych półek natrafiliśmy na … nasze, swojskie Delicje Szampańskie! Z niejaką satysfakcją donoszę, że udało mi się od nich uzależnić Nedę:)

In Dobrich I found a really cheap place to stay (16 Lev) – you would probably call it a Youth Hostel if they had the license. But that’s impossible with the hygiene standard:) Other than that the place felt really cosy. The owner offered me a gift, too. I got a glass with Bulgarian popstar making publicity for watermelons – yeah, you guessed right the attributes she was using to encourage you – no finesse but a real souvenir:)
I had a nice evening watching a football game (Barcelona vs. Inter Milan) with a bunch of electrical company workers; one of them kept on asking if I had a sister – I don’t want to know why).

***

W Dobrichu udało mi się znaleźć tanie miejsce noclegowe (16 Lev) – coś na kształt schroniska młodzieżowego, tyle że niespełniającego wymogów sanitarnych… Poza tym było bardzo przyjemnie, wręcz rodzinnie. Od właściciela otrzymałem prezent w postaci szklanek stanowiących element kampanii promującej spożywanie arbuzów, skarbu narodowego Bułgarii, zdobionych wizerunkiem lokalnej gwiazdy muzyki pop, eksponującej inne skarby w celach promocyjnych właśnie. Mało tu finezji, za to jako pamiątka – bezcenne!
Spędziłem miły wieczór, oglądając mecz Barcelona – Inter w towarzystwie monterów instalacji elektrycznych. Jeden z nich wciąż się dopytywał, czy mam siostrę. Nie chcę nawet wiedzieć, dlaczego…

The route to Silistra was marked by two meetings – the first one in Bogdantsi, where I made a stop to buy some refreshments. When I sat next to the shop to have my pancake a group of local Gypsies approached. I couldn’t make out what they were saying but they were surely interested in my vehicle:) After a while a car arrived and out came Valeri, the coolest guy in town. In very good English he told me about the village populated mostly by Turkish Gypsies (that is precisely how they refer to themselves; the word “Romani” would be completely out place here) who don’t speak any Bulgarian and don’t even try to integrate with the hosting nation… which of course leads to hostility and general lack of understanding. And on top of it – as I was told by Valeri – lots of his fellow villagers earn their money in not-all-legal ways…
However, there are some Gypsies that broke the spell and succeeded in their career just like Valeri – he speaks a number of foreign languages and has quite a good job actually as he is in charge of animating activities for female tourists in one of Black Sea resorts… The season was about to start and Valeri was eager to get back to work. No wonder…
All other Gypsies, though, were completely incommunicable for me – they needed Valeri to translate all the time and all the time they would stick to one and only subject – why on Earth am I cycling that far and why am I traveling at all? What a strange question to be asked by representatives of once most on-the-move nations in the world… What happened to you, guys? The only feature they preserved from their nomad way of living is the love for horses. Here nobody compares their cars or girlfriends – the horse is the key status-marker.
I had to refuse the hospitality of Valeri as I have only cycled a short distance that day but I was “warned” that when I get to Turkey people will keep inviting me to drink tea, hang out or stay in their homes…
When I was getting close to Silistra, I stopped for a while to take some photo shots of the landscape around me. And as I was doing so a cyclist approached. Svetlo was his name and it means “the light” and he certainly brought me some light that day… After a couple of minutes chatting he invited me to stay at his family apartment close to Silistra as he was heading there to pay his parents a visit. On the way he showed me the natural reserve in Srebarna – marshes with intense blue spots of water here and there and all kinds of birds flying around. And when we arrived at home I was offered some delicious fish meal and shown some photographs of Svetlo’s 6-month trip to India. My new friend told me a lot of stories about his Asian experience and I hoped to see him again soon as he was heading for Turkey later on…
And he also organized a couch for me in Varna where I was heading in two days.

***

Trasa do Silistry to przede wszystkim dwa spotkania: pierwsze z nich w miejscowosci Bogdantsi, gdzie zatrzymałem się na parę chwil w celach zakupowych. Gdy rozsiadłem się wygodnie pod sklepem (prawdopodobnie jedynym we wsi) i zacząłem pałaszować świeżo zakupiony naleśnik, zostałem otoczony przez grupkę lokalnych Cyganów. Choć ich mowy nie rozumiałem ni w ząb, to jasnym było, że ich ożywione rozmowy dotyczą mojego wehikułu. Po chwili pod sklep podjechał samochód, z którego wyskoczył Valeri – najbardziej spoko koleś w okolicy. W bardzo dobrym angielskim opowiedział mi o Bogdantsi, gdzie niemal wszyscy mieszkańcy to tureccy Cyganie (określenie bynajmniej nie obraźliwe, jako że sami je stosują; nazwać ich Romami byłoby zupełnie nie na miejscu), nie mówiący ani trochę po bułgarsku i niespecjalnie starający się zintegrować ze swoimi bułgarskimi gospodarzami… A to, rzecz jasna, prowadzi do niezrozumienia a nawet wrogości… Zwłaszcza, że – jak przyznał Valeri – większość jego pobratymców zarabia na życie metodami w najlepsym wypadku półlegalnymi.
Całe szczęście, niektórym udaje się wyrwać z zaklętego kręgu, Valeri jest najlepszym przykładem: włada kilkoma językami i posiada bardzo dobrą pracę – jest animatorem czasu wolnego turystek w kurorcie nad Morzem Czarnym… Wkrótce rozpoczyna się sezon, nic dziwnego, że już nie może się doczekać, kiedy wróci do roboty…
Z pozostałymi Cyganami porozumiałem się za pośrednictwem Valeriego właśnie – nie mogli pojąć jak i po co tak daleko zajechałem na rowerze. Cóż za dziwne pytanie w ustach przedstawicieli ludu, który do niedawna słynął z ciągłego przemieszczania się. Co się z wami stało, Cyganie? Jedyną pozostałością po wędrownym trybie życia jest zamiłowanie do koni – tutaj wyznacznikiem statusu nie jest klasa auta czy uroda żony ale jakość konia właśnie…
Na koniec musiałem wykręcić się od zaproszenia do domu Valeriego – wszak dziś jeszcze daleko nie zajechałem. Zostałem za to uprzedzony, że w Turcji od gościny nie uda mi się wywinąć:)
W drodze do Silistry zatrzymałem się na krótką foto-sesję z pejzażem w roli głównej. W trakcie pstrykania podjechał do mnie rowerzysta – Svetlo czyli “światło” (to nie ksywa, naprawdę ma tak na imię). Po krótkiej, sympatycznej rozmowie Svetlo zaoferował mi couch w rodzinnym mieszkaniu, do którego właśnie wracał po półrocznej podróży do Indii. Po drodze zatrzymaliśmy się na chwilę przy rezerwacie w Srebarnej – bagniskach poprzetykanych arcybłękitnymi kałużami, z ptakami wszelkiej maści latających dookoła – istny raj dla ornitologów.
Zostałem podjęty pyszną rybną kolacją, tudzież opowieściami indyjskimi. A na deser – załatwienie noclegu w Varnie, jednym z kolejnych przystanków na mojej drodze…

Directly after all the Bucharest activities I hitch-hiked back to Giurgiu, took the bike and left for another daily ratio of cycling… This time it felt a lot harder, though – I was falling asleep all the time and as soon as I crossed the bridge between Giurgiu and Ruse (interesting construction by the way – it is the first bridge ever built not to go straight across the Danube, it makes a smooth curve instead) I lay in the grass to have a little nap…
In Tutrakan, fishermen town, I found a nice hotel with a help from passers-by and policemen. The owner of the place was a sailor who used to work on a ship with some Poles – his Polish was very good, he was even using the right cursing words, applying them with wrong timing, though.
The hotel itself was an old fishermen house with its old character preserved. Not very cheap (9 Euros) but definitely worth the price. It felt so nice that I forgot to give back the key when I was leaving in the morning and the family of the owner had to chase me with their car outside the town to get it back…

***

Bezpośrednio po zdarzeniach w Bukareszcie, dostałem się autostopem z powrotem do Giurgiu, gdzie pobrałem uprzednio pozostawiony rower i ruszyłem w kierunku Bułgarii. Tym razem, po dwóch nieprzespanych nocach, było dość ciężko. Po przejechaniu mostu między Giurgiu a Ruse (swoją drogą, ciekawa konstrukcja – to pierwszy most na świecie, którego trasa biegnie po łuku), urządziłem sobie małą drzemkę w trawie na poboczu…
W Tutrakanie znalazłem miły hotel – z pomocą przechodniów i policjantów, którzy wezwali właściciela, który okazał się być marynarzem, pracującym na statku z Polakami, a jego znajomość polskiego była imponująca. Opanował zwłaszcza nasze swojskie przekleństwa, dekorując nimi każde zdanie – tyle często co nierytmicznie…
Hotel okazał się być starą rybacką chatką – odnowioną ale z zachowanym charakterem. Nie było przesadnie tanio – 9 Euro – ale było warto. Spodobało mi się na tyle, że rano zapomniałem oddać klucze i rodzina właściciela musiała ruszyć za mną w pościg samochodem…

Bucharest was a difficult experience for me – not enough sleep, too many bars and too many cheap shoarma kebabs.
The only tourist attraction or *kind of attraction* I really got to see was the Building of Parliament that is said to be one of the few buildings that can be seen form the outer space… I saw it from the surrounding-park space and it was pretty impressive with its size but not with architectural stylishness…
Though it was chaotic and under construction, I found the old town OK, with all sorts of pubs to hang out in until the morning (which solved the issue of accommodation). It felt like a Mediterranean city without a sea.
I found Herastrau Park surprising, mainly because of Micheal Jackson monument and a little walk named after him (Him). In that very park you can rent a bike for free for two hours (you have to wait in line to get it for one hour, though) and cycle around trying not to kill flocks of pedestrians and fellow killer-cyclists…
There was also a big skatepark full of kids and senior kids. I came across a group of jugglers practicing their art and encouraging passers-by to give it a try. Later on, some of the jugglers would do an impressive fire show, too…

***

Bukareszt nieco mnie zmęczył – za mało snu, za dużo imprez i tanich kebabów…
Jedyną tak zwaną atrakcją turystyczną, która zaliczyłem, był budynek parlamentu, olbrzymia konstrukcja, ponoć widoczna z kosmosu. Z całą pewnością była dobrze widoczna z poziomu trawy, na której się wylegiwałem w okalającym parlament parku. Wrażenia estetyczne, poza wielkościowymi – żadne.
Mimo chaosu i rozkopania, stare miasto należy uznać za plus dodatni – mnóstwo knajp rozmaitej maści, działających często do samego rana (co załatwiło kwestię noclegu ale nie snu). Atmosfera bardzo śródziemnomorska, zabrakło tylko mew i morza.
Park Herastrau był pewnym zaskoczeniem, zwłaszcza ze względu na pomnik Michaela Jacksona i uliczkę jego (Jego) imienia. W parku tym można za darmo wypożyczyć na dwie godziny rower (a także odczekać w kolejce godzinę, żeby się do niego dostać) i hulać dookoła, starając się nie rozjechać żadnego z tysięcy przechodniów, tudzież nie zderzyć się z innym szalonym rowerzystą.
Wśród alejek i skwerów schował się również skatepark, w którym na wszelkich możliwych urządzeniach kołowych szaleje młodzież i młodzież starsza. Trafiłem również na paczkę żonglerów, prezentujących własne umiejętności i zachęcających osoby postronne do spróbowania własnych sił. A wieczorem – pokaz żonglerki z ogniem w roli głównej…